Het is half februari. Ik klap mijn laptop open en ik scrol snel door de binnengekomen mails. Mijn oog valt meteen op een bericht: ‘nieuwe inzending van contact’.
Ah leuk, denk ik. Een nieuwe klant:
“Beste Maarten,
Ik ben van plan komende zomer deel te nemen aan de Alpe D’HuZes en ben daarvoor op zoek naar een persoon/organisatie die mijn huidige conditie in kaart kan brengen en mij kan adviseren m.b.t. het te volgen trainingsprogramma, inclusief voeding. Helaas ben ik zelf getroffen door een vorm van prostaatkanker waarvoor op dit moment alleen nog palliatieve zorg toegepast wordt. Ik ben op dit moment in behandeling bij het AvL. Is het eventueel mogelijk om vrijdagmiddag a.s. bij je langs te komen om mijn situatie nader te bespreken en te bepalen of jij me kan helpen met mijn wensen?
Met vriendelijke groet,
Ruud Calis”
Shit. Dat is helemaal niet leuk. Sporten tegen kanker.
Natuurlijk, leuk om een berg in Frankrijk op te fietsen, maar niet als je zelf moet vechten tegen zo’n kolereziekte. Ik mail Ruud terug en we plannen een afspraak.
Voor de afspraak ben ik gek genoeg een beetje nerveus. Wat het precies is? Geen idee. Misschien toch omdat ik het best spannend vind om iemand te gaan helpen die op het punt staat om een onbekende strijd aan te gaan. Of misschien ben ik gewoon bang voor een moeilijk gesprek?
Als ik de trap afloop en de hoek om kijk zie ik Ruud staan. Een lange kerel. Sterk.
Ruud? Vraag ik.
Ik kijk in het gezicht van een man vol levenslust. Ik krijg een vrolijke glimlach. Met stralende ogen geeft hij mij een ferme handdruk. Ruud is zo’n type waar je mee aan de praat raakt in de kroeg en die je spontaan een biertje aanbiedt.
Eenmaal op mijn kamer is het snel duidelijk.
Ruud heeft een plan.
Hij pakt zijn notitieboek erbij en heeft helemaal uitgedacht hoe de komende maanden richting Alpe d’HuZes eruit moeten zien:
“Dan en dan heb ik chemo-behandelingen.”
“De fysio gaat mij begeleiden op krachttraining.”
“En ik dacht misschien kun jij helpen met duurtraining, schema’s en voeding?”
Ik antwoord. “Ja natuurlijk kan ik helpen, maar alleen als jouw arts er ook achter staat.”
Ik ben zelf enorm voorstander van het sporten tegen kanker, zeker sinds ik de stichting tegenkracht ken.
Zij helpen ook mensen met sporten tegen kanker en doen goed werk. Ze helpen mensen sterker te worden om het gevecht aan te kunnen gaan. Er is inmiddels ook onderzoek dat aangeeft dat kankerpatiënten die sporten sneller herstellen van behandelingen. Natuurlijk kan het de ziekte niet genezen. Maar het helpt je lichaam wel om strijdbaar te zijn.
Daarom ben ik blij dat Ruud’s arts ook achter zijn plannetje staat!
Dan komt corona. Alpe d’HuZes gaat niet door. Maar ik krijg weer een positief mailtje van Ruud:
“Helaas is vorige week het bericht gekomen vanuit de organisatie dat de Alpe D’HuZes van 2020 uitgesteld is naar die van 2021. Het goede nieuws daarvan is dat ik extra tijd heb om te trainen. Ander goed nieuws is dat het gelukt is om jouw logo op het shirt gedrukt te krijgen. Zie onderstaand voorbeeld:”
Ik heb weer een glimlach op mijn gezicht.
“Deze man: mister positive.”
In mei kunnen we eindelijk weer afspreken en gaan we aan de bak. Ik neem een rustmeting en inspanningstest af en geef Ruud een schema voor de eerste 6 weken en ademhalingsoefeningen voor zijn herstel. Op naar een strijdbaar lichaam. Op naar een mooie Alpe d’Huzes in 2021.
Succes Ruud. Ik geniet van je instelling: je strijdbaarheid, je positiviteit, je vermogen om iets wat je leven op zijn kop zet aan te grijpen om dingen aan te pakken! Je bent een inspiratie voor mij en ik denk voor vele anderen.
Wordt vervolgd…
