Marathon Eindhoven: 'Ik voel dat ik leef'

Voordat je verder leest, een kleine opmerking:

Ik schrijf hieronder over de marathon van Eindhoven. Die liep ik gisteren. Maar ook als je geen marathon wilt lopen, hoop ik dat ik je kan motiveren een doel neer te zetten. Of dat nu je eerste 5 kilometer-run is of een snellere 10 kilometer. Een lange wandeltocht of een mooi fietsevenement? Het maakt niet uit. Schrijf je in voor zo’n evenement en werk er naartoe.

Ennuh, oh ja. Ook nog een kleine waarschuwing. Als je plannen hebt voor een marathon; er is een risico dat je door het lezen van dit bericht er nooit meer één wilt lopen ;-).

Gisteren liep ik de Eindhoven marathon

In juli heb ik mij al ingeschreven. Ik vind het heerlijk om een paar maanden per jaar heel gericht naar een doel toe te werken. Het motiveert enorm. Ik werk mijn trainingen met veel plezier af en ik zie dat ik vooruit ga. Zo let ik ook op andere dingen. Ik drink geen alcohol en eet geen suiker. Ik leef enkele maanden als een monnik.

En de resultaten liegen niet:

Ik loop sneller. Ik val bijna 5 kg af. En ik voel mij veel fitter en energieker. Alles bij elkaar verloopt de voorbereiding dus prima.

De week voor de marathon verloopt minder soepel

En dat is mijn eigen schuld. Ik heb ‘ja’ gezegd tegen een klus in Polen en dat valt zwaar. Lange dagen, weinig slaap en 2400 kilometer in een auto. Ik ben stijf en mijn weerstand staat ineens op een laag pitje. Kortom, vrijdag voor de marathon ben ik helemaal ‘verrot’.

Maar zaterdag voel ik mij alweer een stuk beter en het vertrouwen komt terug. Ik doe mijn laatste voorbereidingen en zondag rij ik naar Eindhoven.

Als ik aankom zie ik een groot loopfeest

Duizenden mensen zwermen door de stad. Lopers plukken zenuwachtig aan hun startnummers en ik doe met ze mee. Ik kleed mij om, breng nog een laatste bezoek aan de WC en loop naar de start. Het is al warm en ik probeer te ontspannen. Dat lukt goed.

Na 10 minuten klinkt het startschot en zijn we onderweg.

We passeren het Phillipsstadion. Leuk. Eigenlijk het enige stukje Einhoven dat ik een beetje ken.

Ik heb altijd een doel als ik vertrek. Mijn PR is 3u25 en daar wil ik proberen onder te komen. Als ik onderweg merk dat het niet lukt, wil ik genieten van de mensen, het parcours en de ambiance. Dat is mijn voornemen.

Het loopt (letterlijk) allemaal een tikkie anders

Rond kilometer 17-18 weet ik dat een PR niet gaat lukken. Mijn hartslag doet het prima. Die is laag bij de juiste snelheid. Mijn benen zeggen echter iets anders. Ze zijn stijf en ik voel al pijn opkomen. Eerst mijn lies. Kuit. Bovenbenen. Voeten. Mijn rug. En zelfs mijn armen.

Bijna stap ik in de valkuil van zelfmedelijden

Maar al snel denk ik: ‘Je wilt dit toch zelf, dan moet je ook niet zeiken’. Vanaf dat moment begint er een lange mentale en fysieke strijd. Ik praat veel tegen mijzelf – in mijzelf. ‘Kom op! Je kan het.’

Ik denk aan mijn vrouw, mijn kinderen, mijn ouders. Alles om wat afleiding te vinden. Ik geef high fives aan kinderen langs de kant en probeer te lachen. Dat helpt te ontspannen. Ik bedank de vrijwilligers als ze mij water geven. Ik tel af: nog 250 meter, dan is het nog maar 16 kilometer. Dan hoef je nog maar 2 x 8 kilometer.

De zon gaat steeds feller schijnen en er staat een venijnig windje.

Ik heb echt overal pijn. Ongekend. Dit heb ik, buiten mijn eerste marathon, nooit meegemaakt. Ik denk heel even: ‘Zal ik gewoon stoppen?’ Die gedachte laat ik snel varen. ‘Kom op, niet zeuren.’

Bij kilometer 36 MOET ik gewoon even wandelen. Iets wat ik tijdens een marathon nog nooit heb gedaan. Sterker nog; ik adviseer mensen altijd om dat niet te doen. Je wordt nog stijver en je moet daarna weer op gang komen. Ik voel mij even een loser. Ik loop weer een stukje verder. Bij kilometer 37 wandel ik nog even en rek ik snel. Dat helpt iets en ik loop naar de stad de menigte in.

Die menigte. Die heerlijke mensen. Die hebben mij de laatste 4 kilometer doorgeholpen. Ik krijg weer moraal en ik loop gestaag naar de finish. Wandelen hoeft ineens niet meer. Wat is zo’n marathon toch ook een mindgame. Als ik in het centrum loop merk ik aan al mijn zintuigen dat ik in Brabant ben. De geuren van eten, bier, zweet en wiet cirkelen rond. De muziek van Guus Meeuwis galmt door de straten en de PSV shirts staan juichend langs de kant.  Even waan ik mij bij het carnaval.

Na 3u42 loop ik over de finish. Compleet leeg. Op.

Mijn gedachten schieten naar mijn vader. Hij liep ooit 9 marathon’s. Maar nu kan dat niet meer. Hij heeft een spierziekte. Eerder schreef ik er een blog over voor Sportrusten. Ik voel een brok in mijn keel. Tranen prikken al achter mijn ogen. Maar ik druk ze weg. Een mijnheer van de EHBO vraagt: ‘Gaat het?’ ‘Ja prima hoor,’ zeg ik met overslaande stem.

Even later, na een massage en een flinke fles water, plof ik neer om mij om te kleden.

‘Waarom druk ik die tranen eigenlijk weg?’ denk ik.

Mijn gedachten gaan weer naar mijn vader. Aan het hardlopen waar hij zo van houdt. Maar hij kan het niet meer. Gewoon lopen is zelfs al een probleem.

We hadden graag samen gelopen vandaag. Samen getraind.

Ik laat de tranen komen. ‘Kl#te ziekte,’ fluister ik zacht. Dat lucht op.

Na anderhalf uur in de auto kom ik thuis. Mijn kinderen komen op mij af rennen. Ze hebben samen met mijn vrouw de tafel versierd en taart gebakken. Zoveel liefde. Wat een dag. Wat een marathon. Zoveel pijn. Zoveel emoties.

Maar ik voel dat ik leef!